Co oznacza w praktyce wyrok TSUE z dnia 7.12.2023r. w sprawie mBank, C-140/22? 

Na ten wyrok czekali Frankowicze, banki, prawnicy, finansiści i politycy. TSUE swoim wyrokiem potwierdził, że sądy nie mogą wymagać od konsumentów składania specjalnych oświadczeń o świadomości skutków unieważnienia umowy kredytu. Ta decyzja oznacza w praktyce przyspieszenie rozpoznawania spraw frankowych i wyższe kwoty za odsetki ustawowe za opóźnienie od banków. Tym samym wyrok jest w całości korzystny dla Frankowiczów! 

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej potwierdził argumentację, którą forsuje przed sądami m. in. nasza Kancelaria, że polskie sądy nie mogą żądać od konsumentów (Frankowiczów) składania specjalnych oświadczeń o świadomości skutków unieważnienia przez sąd umowy kredytu, w którym konsumenci zarazem wyrażają wyraźną zgodę na unieważnienie umowy. 

Dzięki temu orzeczeniu rozpoznawanie spraw frankowych przez sądy powinno ulec przyspieszeniu, ponieważ do tej pory sądy traciły dużo czasu na odbieranie od konsumentów tego rodzaju oświadczeń, częstokroć pisemnych i bardzo rozbudowanych. 

Ponadto z wyroku tego pośrednio wynika, że praktyka zasądzania przez polskie sądy odsetek ustawowych za opóźnienie dopiero od dnia złożenia przez konsumenta tego rodzaju oświadczenia jest nieprawidłowa. Skoro konsumenci nie muszą składać takich oświadczeń, to w konsekwencji sąd nie może „obcinać” odsetek za opóźnienie, zasądzając je dopiero od daty złożenia tego rodzaju oświadczenia. 

Zarazem w wyroku tym TSUE ponownie potwierdził, że w wyniku unieważnienia umowy kredytu konsumentowi (frankowiczowi) należy się zwrot wszystkich rat kredytu i innych opłat zapłaconych na podstawie nieważnej umowy kredytu – bez pomniejszania tego roszczenia o rekompensatę dla banku w postaci odsetek stanowiących formę wynagrodzenia za korzystanie z kapitału. 

Wyrok ten wpisuje się w pełni w dotychczasową tradycję orzeczniczą Trybunału. TSUE ponownie przychodzi z pomocą polskim konsumentom! 

Treść wyroku TSUE z dnia 07.12.2023 r., mBank, C-140/22  

Art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że w kontekście uznania nieważności w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję bankową ze względu na to, iż umowa ta zawiera nieuczciwy warunek, bez którego nie może ona dalej obowiązywać: 

1. stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą wykonywanie praw, które konsument wywodzi z tej dyrektywy jest uzależnione od złożenia przez tego konsumenta przed sądem oświadczenia, w którym twierdzi on po pierwsze, że nie wyraża zgody na utrzymanie w mocy tego warunku, po drugie że jest świadomy z jednej strony faktu, że nieważność wspomnianego warunku pociąga za sobą nieważność wspomnianej umowy, a z drugiej konsekwencji tego uznania nieważności i po trzecie, że wyraża zgodę na uznanie tej umowy za nieważną; 
2. stoją na przeszkodzie temu, aby rekompensata żądana prze danego konsumenta z tytułu zwrotu kwot, które zapłacił on w wykonaniu rozpatrywanej umowy została pomniejszona o równowartość odsetek, które ta instytucja bankowa otrzymałaby, gdyby umowa ta pozostała w mocy. 

ZOBACZ PEŁNĄ TREŚĆ WYROKU

Autor: adw. Szymon Kowalczyk